Happy Learning

Αναλυτικότερα οι μέθοδοι και οι τεχνικές παρέμβασης του προγράμματος Happy Learning.

Η μάθηση είναι μια διαδικασία για την οικοδόμηση νέων γνώσεων με αφετηρία τις υπάρχουσες γνώσεις των παιδιών. Η καλλιέργεια των λειτουργιών της σκέψης, της μνήμης, και της επεξεργασίας των συμβόλων από τα παιδιά υποστηρίζει την επεξεργασία νέων γνώσεων από τα ίδια τα παιδιά, σε συνεργασία με τους εξειδικευμένους συνεργάτες του Δικτύου Psy-Counsellors, καθώς επίσης καθοδηγεί την ανάπτυξη των πλαισίων της επικοινωνίας του κάθε παιδιού με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Ο κύριος ψυχοπαιδαγωγικός στόχος είναι να οδηγηθούν σταδιακά τα μικρά παιδιά, ορισμένα εκ των οποίων μπορεί να αντιμετωπίζουν δυσκολίες στην ένταξή τους σε ομάδες συνομηλίκων ή να εμφανίζουν κάποια συμπτώματα εσωστρέφειας ή ακόμα υπερκινητικότητας και διάσπασης της προσοχής, σε μια διαδικασία αυτορύθμισης και ελέγχου των δραστηριοτήτων τους. Τμήμα της διευκολυντικής παρέμβασης των εκπαιδευτικών και ψυχολόγων, ως προς την επεξεργασία συμβολικών συστημάτων παράστασης από το ίδιο το παιδί, του εαυτού, της σωματικής του υπόστασης και των σχέσεων του με τους άλλους, είναι προφανώς και η ένταξη του στο χώρο και στο χρόνο μέσα από ασκήσεις μουσικοκινητικής αγωγής, μέσα από βιωματικές ασκήσεις, μέσα από το θεατρικό παιχνίδι και το παραμύθι ως «βιωμένη αφήγηση».

Παράλληλα, στο γνωστικό επίπεδο προτείνονται μαθησιακές καταστάσεις οι οποίες στην πορεία επίλυσης των προβλημάτων στηρίζουν την σύγκριση των αναμενόμενων αποτελεσμάτων των πράξεων του παιδιού με τα επιτευχθέντα αποτελέσματα. Μια σειρά διδακτικών παρεμβάσεων και ασκήσεων μπορεί να διευκολύνει αυτήν τη διαδικασία. Αυτές περιλαμβάνουν:

α) Την παρακίνηση του παιδιού να έχει έναν αναμενόμενο στόχο και να τον προβλέπει πριν την πράξη

β) Την καθοδήγηση του παιδιού να επιλύσει προβλήματα που το ίδιο έχει θέσει και όχι προβλήματα που του έχουν τεθεί

γ) Την επιλογή καταστάσεων μάθησης στις οποίες τα λάθη και οι επιτυχίες εμφανίζονται σαφώς ως άμεσες συνέπειες των πράξεων και των επιλογών του παιδιού, χωρίς να εξαρτώνται από την εξωτερική κρίση του παρεμβαίνοντος ενηλίκου εκπαιδευτικού

δ) Την παρατήρηση για ενεργητική χρησιμοποίηση των διαθέσιμων πληροφοριών: λόγου χάρη ακολουθώντας τη διαδικασία να μην παρουσιάζεται κάθε φορά το σύνολο των πληροφοριών των οποίων πρέπει να γίνει επεξεργασία

ε) Την συνεχή διευκρίνιση της λεκτικής περιγραφής και εξήγησης των πραγμάτων και των σχέσεων που γίνονται κατανοητές. Συναγωγή, διατύπωση και χρησιμοποίηση γενικών κανόνων. Χρήση συμβολικών συστημάτων για την παράσταση των πράξεων που οδηγούν σε ένα συγκεκριμένο αποτέλεσμα.

Η βελτίωση των κοινωνικών δεξιοτήτων επικοινωνίας και ταυτόχρονα των γνωστικών επιδόσεων εντάσσεται συνεπώς σε ένα σύστημα διαπροσωπικών σχέσεων στα πλαίσια του οποίου η συνεργασία, η συμμετοχή σε κοινές δραστηριότητες, η καθοδήγηση από άλλους, καθώς και η βοήθεια που παρέχεται από τα ίδια τα παιδιά σε άλλα παιδιά της ίδιας ομάδας, επηρεάζει θετικά την κατανόηση και την ικανότητα των παιδιών να κατανοούν, να λύνουν ή να αντιμετωπίζουν με ατομικό ή συλλογικό τρόπο προβλήματα γνωστικής ή κοινωνικής φύσης. Με την υποστήριξη του έμπειρου και εξειδικευμένου προσωπικού των ενηλίκων, δηλαδή των εμψυχωτών των δραστηριοτήτων, η έκθεση του παιδιού σε απόψεις εναλλακτικές, διαφορετικές ίσως από τις ήδη διαμορφωμένες δικές του, δημιουργεί πράγματι ένα δυναμικό πεδίο προόδου (σύμφωνα με τον Vygotsky μια «Ζώνη Επικείμενης Ανάπτυξης»). Καθώς τα παιδιά συμμετέχουν σε τέτοιες δραστηριότητες οι λεπτομέρειες των διαφόρων διαδικασιών επίλυσης προβλημάτων και οι τρόποι πραγμάτωσης των κοινών στόχων της ομάδας γίνονται ορατοί. Με άλλα λόγια, συνειδητοποιούνται. Παρόμοιες καταστάσεις βρίσκονται σε αντίθεση με αυτό που συμβαίνει συνήθως στην σχολική τάξη, όπου η σκέψη ή οι δυσκολίες του κάθε μαθητή σπάνια αναδεικνύονται από τους εκπαιδευτικούς και που οι λογικές και κοινωνικές δεξιότητες, όπως και οι ευκαιρίες διαμόρφωσής τους παραμένουν περιορισμένες.

Γιάννης Παπαμιχαήλ,
τ. Καθηγητής Εκπαιδευτικής Ψυχολογίας Παντείου Πανεπιστημίου